ένα μεσαιωνικό κοιμητήριο σκύλων

Περπατώντας στη σκιά του κάστρου που δεσπόζει σαν ακρόπολη πάνω από το ιστορικό κέντρο του Εδιμβούργου, θυμήθηκα πως σε μια προηγούμενη μου επίσκεψη στην πόλη το εξερεύνησα. Σαν σωστός τουρίστας τότε κι όχι σαν γνώριμος πια διαβάτης που έχει συνηθίσει την όψη του και το προσπερνά νωχελικά. Εκτός από τους σκοτεινούς χώρους και τα ιστορικά κειμήλια που θα περίμενε κανείς να αντικρύσει μέσα σε ένα μεσαιωνικό οχυρό, πρόσεξα μια γωνίτσα, μια προεξοχή στον απότομο βράχο με σκαλάκια και χτιστό τείχο, σχεδόν σαν μπαλκόνι. Μια μικρή ταπεινή επιγραφή εξηγούσε πως σε εκείνα τα λιγοστά τετραγωνικά, που κρέμονταν στην άκρη του θεόρατου βράχου, οι παλιοί στρατιώτες του κάστρου αντί να στήνουν όπλα και φρουρές άφηναν το γρασίδι να μεγαλώνει. Εκεί, έλεγε, έθαβαν τους πιο πιστούς τους φίλους - τους σκύλους που θήτευαν μαζί τους και τους κρατούσαν συντροφιά. Κι έτσι τα πιο ταπεινά πλάσματα αυτής της πόλης - αυτά που ζουν χωρίς φιλοδοξίες, θρησκείες και πολιτικές αξιώσεις πέραν του να έχουν κάποιον να αγαπούν και να τα αγαπά - απέκτησαν το κοιμητήριο με το πιο ψηλό υψόμετρο και την πιο όμορφη θέα.

Κι οι στρατιώτες αυτοί, που με τόση στοργή έβαζαν στο χώμα της αυλής τους τα σκυλιά τους, σίγουρα θα πίστευαν πως κάπου υπάρχει ο παράδεισος των σκύλων. Και πως κάπως, μέσα από κάποιο ξεχασμένο λαγούμι ή μια τρύπα στο φράχτη, κι αυτός ενώνεται με τον παράδεισο των ανθρώπων. Και πως γι' αυτό κάποτε θα μπορούσαν να ξανασυναντηθούν με τους παλιούς τους φίλους...

Tο κάστρο του Εδιμβούργου, όπως φαίνεται από το δυτικό άκρο της Princes Street.

πορτραίτα στο δρόμο

Κάπως απρόσμενα, αυτές τις μέρες βρέθηκα λίγο πιο βόρεια απ' ότι σχεδίαζα, να εξερευνώ πορτραίτα στους δρόμους του Εδιμβούργου. Η κινεζούλα με το ροζ μαλλί είναι εξαιρετική. Βρίσκεται στο κατήφορο του Leith Walk, λίγο πιο κάτω από ένα μικροσκοπικό ελληνικό καφενεδάκι που το λέν κιούπι - γραμμένο Qupi, τρέχα γύρευε... - ενώ ο Χίτσκοκ με το δάκτυλο στα χείλη είναι λίγο πιο ψηλά στον ίδιο δρόμο, δίπλα από ένα κτίριο με στούντιο καλλιτεχνών. Δε γνωρίζω όμως ποιά είναι η αινιγματική κιουρία που στέκεται στην πόρτα δίπλα του...

η ιστορία μιας ζωγραφιστής αλεπούς

Περνώντας από κεί πριν από μια βδομάδα, είδα πως κάποιος βανδάλισε αυτή τη ζωγραφιά στο φράχτη ενός σπιτιού στο Haringey. Στους δρόμους της γειτονιάς αυτής υπάρχουν κι άλλες εικαστικές παρεμβάσεις - τοιχογραφίες που απεικονίζουν ζώα ή είδωλα της ποπ κουλτούρας - τέχνη του δρόμου, που κανονικά θεωρείται παράνομη και εγκληματική πράξη. Όμως, αυτός που μένει στο σπίτι που κοσμεί η συγκεκριμένη ζωγραφιά έβαψε ξανά άσπρο τον τοίχο του και φρόντισε να σώσει την αλεπού του, κρύβοντας μόνο τους λεκέδες από τα σπρέι και τα γράμματα που γράφτηκαν από πάνω. Σήμερα την είδα ξανά: Μόνο ένα γαλάζιο σημάδι στην ουρά και ένα μισο-σβησμένο αφτί μαρτυρούν αυτή της την περιπέτεια.

κάτω από τις ιπτάμενες τοστιέρες

Ακόμα και στα γκραφίτι, η τέχνη φαίνεται στις λεπτομέρειες!

Street art detail in Haringey, found close to Turnpike Lane station.

παράλληλες και τεμνόμενες

Τώρα που φεύγει αυτό το καλοκαίρι,
αν ήμασταν χελιδόνια θα σού 'λεγα κι εμείς να φύγουμε.
Από μακριά ο αέρας ήδη μυρίζει βροχή.
Κράτα γερά. Καλό φθινόπωρο.

ορίζοντας

Μένω εδώ να προσκυνήσω το άπειρο:
Να σου 'ξηγήσω που ονειρεύομαι
ότι τεντώνοντας το χέρι
λίγο ακόμα
φτάνω ν' αγγίξω τη γραμμή,

το σύνορο τ΄ ανάμεσο σε σύννεφο και κύμα

όπου όλα χάνονται κι όλα αλλάζουν χρώμα,

φτάνω - να, λίγο ακόμα.

στα κατάρτια

Sunset clouds at the Cutty Sark

Κατάρτια έχω, μα δεν έχω πανιά. Όχι πιά. Τώρα στέκω σαν όμορφος σκελετός, στερεωμένος πάνω σε βάθρο, ν' αγναντεύω τον ταπεινό ποταμό σας. Όταν με στήσαν εδώ μου ξήλωσαν τα πανιά, μη θερίσω μια μέρα τον άνεμο και ξεφύγω. Πάνε πια όμως τα ταξίδια... πιά δε θα διασχίσω άλλους ωκεανούς. Τα αμπάρια μου, τα κάποτε γεμάτα σπάνια βότανα, φίλτρα μαγικά και ακριβά μπαχάρια παραμένουν άδεια. Κι εκεί που ξόδευαν χρόνια τον ιδρώτα τους οι ναυτικοί, ποτίζοντας την κουπαστή, πια τριγυρνάν κουτσούβελα, αδιάφοροι τουρίστες και μουσικοί του δρόμου... Ας είναι. Μέρα τη μέρα τα κατάρτια κεντάνε τα σύννεφα. Μια μέρα - δε μπορεί - κάποιο σύννεφο θα πιαστεί στο τόσο σκοινί που στέκει έρημο στον αέρα. Θα γίνει πανί και θα με πάρει μαζί του μακριά, στο μεγάλο ταξίδι...

[ Το καραβάκι Cutty Sark φτιάχτηκε το 1869 και ταξίδευε μέχρι την Κίνα μεταφέροντας τσάι για εμπόριο στο Λονδίνο. Ανήκει στην τελευταία γενιά ιστιοφόρων που χρησιμοποιήθηκαν για εμπορικούς σκοπούς. Από το 1954 εκτίθεται μόνιμα στο Γκρίνουιτς του Λονδίνου - στη ξηρά με τα κατάρτια του γυμνά, χωρίς πανιά ]

της ομίχλης

Έμοιαζε με στρατό αερικών που κατέβαινε πομπή το βουνό - ένα νέφος τόσο πηχτό που μπορούσες σχεδόν να το αγγίξεις. Η ομίχλη αυτή έπνιγε την πόλη σε μια κολλώδη σιωπή. Κλεινόμασταν μοιρολατρικά στα σπίτια μας και απρόσωποι οι ψίθυροι μας αναπηδούσαν στους ιδρωμένους τοίχους μας, περιμένοντας να ακούσουμε το μακρινό τραγούδισμα της βροχής. Και τότε, η ομίχλη έφευγε ξαφνικά, αθόρυβα και απαλά, όπως είχε έρθει πριν. Υψωνόταν γοργά και εξαφανιζόταν στον ορίζοντα παίρνοντας μαζί της και τους ήχους από το αποκαμωμένο βήμα του αθέατου ταξιδιώτη εκείνου που ερχόταν στο σκοτάδι. Το φως επέστρεφε στην πόλη μας και τότε βλέπαμε με ανακούφιση πως ο κόσμος είχε παραμείνει απαράλλαχτος.

Ίδιος, εκτός από τις καρδιές των ανθρώπων... Βλέπεις, εδώ και αιώνες παρακολουθούμε αυτά τα διαβατάρικα σύννεφα να κατρακυλούν από το βουνό, παίρνοντας φόρα για να πετάξουν. Και τα ζηλεύουμε, γιατί λαχταρούμε κι εμείς την απέραντη ελευθερία που χαρίζει ο ουρανός. Γιατί σαν έρχεται η ομίχλη μπαίνουμε μέσα στο σύννεφο. Κι όμως, όσο κι αν το ονειρευόμαστε, δεν μπορούμε να το δαμάσουμε - ν' ανέβουμε στη ράχη του και να μας πάρει μαζί του. Κι έτσι, τα σύννεφα συνεχίζουν όπως πάντα ανενόχλητα το ταξίδι τους, πάνω από κοιλάδες και βουνά, διασχίζοντας ποτάμια και ωκεανούς, αγνοώντας τα σύνορα των ανθρώπων, τραβώντας για την ανατολή, πετώντας προς το άπειρο...

Gustave Doré (title yet unknown)

αν είναι αλήθεια

Jost Amman - Luthier

"Το σπίτι γέμισε με όσες κουρδιστές μπαλαρίνες, μουσικά κουτιά και μηχανικά ρολόγια είχαν δει στις εκθέσεις από την Ευρώπη. Ο μαρκήσιος ξεσκόνισε το ιταλικό μεγάλο λαούτο. Του έβαλε χορδές, το κούρντισε με μια επιμονή που μόνο λόγω της αγάπης μπορούσε να κατανοήσει κανείς και άρχισε να συνοδεύει τα παλιά τραγούδια που τραγουδούσε με καλή φωνή και άσχημο αφτί που ούτε τα χρόνια ούτε οι θολές αναμνήσεις είχαν αλλάξει. Αυτή τον ρώτησε εκείνες τις μέρες εάν ήταν αλήθεια, όπως έλεγαν τα τραγούδια, πως ο έρωτας μπορεί τα πάντα να κάνει.

«Είναι αλήθεια», της απάντησε αυτός, «αλλά καλά θα κάνεις να μην το πιστέψεις»."

["Περί Έρωτος και άλλων δαιμονίων", Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, μτφ. Καίτη Σωτηριάδου]

το συννεφολόγιο

Αυτή η συννεφιά της Λόντρας, αν και συχνά νιώθω πως με πλακώνει, είναι φορές που χαρίζει ένα ηλιοβασίλεμα μενεξεδί. Φτάνει να είσαι ψηλά για να χαζεύεις τον ουρανό. Και ο ουρανός... Ακόμα κι αυτός, νιώθω, είναι προνόμιο των λίγων εδώ. Αν μπορούσαν θα τον έκοβαν κι αυτόν σε τεμάχια και θα τα κατοχύρωναν σε κάποιο κτηματολόγιο. Όμως αν το έκαναν αυτό, ίσως και να το ονόμαζαν "ουρανολόγιον" ή "συννεφολόγιον". Κι αυτό είναι όνομα τόσο ελαφρύ κι αφηρημένο που θα άφηνε, θαρρώ, ακόμα τους φτωχούς να ονειρεύονται...

Bussey Building 13 August 2016